D’Renée Weber weist a sengem Kannerbuch „Dem Louis seng Nues“, datt alles, och dat, wat fir eis ganz schéin ass, ganz ephemer a vergänglech ass an och iergendwann säin Enn fënnt.
Dofir ass de Schnéi, oder hei natierlech de Schnéimann, ideal, well en natierlech just zäitlech begrenzt fir d’Kanner do ass an ee sech och dorop astelle muss, datt déi Freed mam Schnéimann eemol eriwwer wäert sinn.
Extrait:
D’Lou huet moies d’Riddo vun der Fënster opgezunn an deen éischte Moment näischt méi gesinn. Alles war wäiss dobaussen. Wéi hatt méi genee gekuckt huet, huet et gesinn, datt dat Wäisst Millioune vu Schnéiflacke waren, déi d’Landschaft virun der Fënster an eng wäiss Märchewelt verwandelt hunn.
„Endlech Schnéi!“, huet d’Lou geruff a vu Freed an d’Hänn geklappt. Dee ganze Wanter hat hatt op Schnéi gewaart, mee et war ëmmer gro a reenereg dobausse gewiescht.
Séier wéi de Blëtz huet hatt sech ugedoen an ass d’Trapen erofgelaf. Bei der Hausdier stoung d’Lilly, dem Lou säi klengen Hond, schonn op hatt ze waarden.
„Lilly, et schneit“, huet d’Lou geruff.
